با افزایش سطح مبادلات تجاری بین کشورهای مشترک المنافع و سایر کشور های جهان ، ضرورت دسترسی این کشور ها به بازار های جهانی از طریق ایران نمود بیشتری پیدا کرده است به همین دلیل کشور ها، ایران را به عنوان پل ارتباطی مهم و غیر قابل انکار با هزینه و زمان کمتر نسبت به سایر مسیر های ترانزیتی می دانند لذا این امر تأسیس بنادر جدیدی را جهت افزایش ظرفیت تخلیه و بارگیری کالا در شمال کشور بوجود آورد. در همین راستا بندر فریدونکنار به عنوان یکی از مبادی اصلی از و در زنجیره کریدور شمال –جنوب از نظر اقتصادی توجیه پذیر و به عنوان فرصتی مطمئن جهت سرمایه گذاری مطرح می باشد.در این راستا بندر فریدونکنار به جهت دارا بودن امکانات مناسب پسکرانه‌ای با مساحتی در حدود ۶۰ هکتار با کاربری چند منظوره در فاصله حدود ۸ کیلومتری از شهر فریدونکنار در استان مازندران در دستور ساخت قرار گرفت. این بندر علاوه ‌بر آنکه به عنوان یک بندر پشتیبان در کنار سایر بنادر قادر است فعالیت نماید، از محوطه مناسبی برای توسعه انبارداری کالا نیز برخوردار است. از سال ۱۳۷۱ برنامه‌ریزی ساخت بندر فریدونکنار توسط معاونت ساخت بنادر و فرودگاه‌ها پیگیری گردید و از سال ۱۳۷۴ به طور عملی به اجرا درآمد. در سال ۱۳۸۳ تاسیسات اولیه بندر شامل اسکله‌ها و موج‌شکن‌ها به اتمام رسید. مدیریت و راهبری و سرمایه گذاری بندر فریدونکنار در سال ۸۶ به شرکت راهبران بندر فریدونکنار واگذار شده است .